Producenci
Zaloguj się
Nie pamiętasz hasła? Zarejestruj się

Nasza oferta obejmuje noże taktyczne i wojskowe, które wyróżniają się najwyższą jakością i wytrzymałością. Specjalnie dla entuzjastów broni białej, zwłaszcza fanów militariów, stworzyliśmy kolekcję skupioną na nożach taktycznych. Te modele doskonale sprawdzają się w różnych sytuacjach, a niektóre z nich są dedykowane do walki wręcz.

Nasze noże taktyczne są zaprojektowane tak, aby spełniały swoje zadania w każdych warunkach, także podczas survivalu. Stawiamy na wytrzymałość, komfort użytkowania oraz pewność działania – wszystkie te cechy są niezbędne dla wojskowego wyposażenia. Odpowiednio wzorowane na nożach używanych przez służby mundurowe, nasze produkty gwarantują trwałość i skuteczność.

Noże taktyczne, które oferujemy, mają szerokie zastosowanie i są nieocenioną pomocą w różnych sytuacjach. Ich uniwersalność pozwala na wykorzystanie ich na wiele różnych sposobów. Jeśli poszukujesz wysokiej jakości narzędzia, które sprawdzi się w wielu sytuacjach, to warto wybrać nasz nóż bojowy, nazywany również taktycznym. W pełni oddajemy się pasji tworzenia doskonałych narzędzi dla naszych klientów, którzy cenią sobie jakość i funkcjonalność.

Noże taktyczne i wojskowe

NÓŻ BOJOWY wojskowy SZTYLET USArmy Puma Serrated NÓŻ BOJOWY wojskowy SZTYLET USArmy Puma Serrated
Producent: Puma
Cena:

102,00 zł

Cena netto: 82,93 zł

zobacz więcej

Noże wojskowe typu Rambo

Nóż Bowie, znany również jako Bowie knife, to specyficzny rodzaj amerykańskiego noża myśliwskiego, który zyskał popularność na początku XIX wieku dzięki sławnemu pionierowi Jimowi Bowie. Pierwsze egzemplarze tego noża zostały stworzone przez płatnerza Jamesa Blacka. Chociaż nazwa "Bowie knife" z czasem stała się powszechnie używana dla wszystkich dużych, ciężkich noży z szeroką głownią, prawdziwy nóż "Bowie" charakteryzuje się krótką rękojeścią z małym jelcem oraz charakterystycznym wycięciem w kształcie półksiężyca na grzbiecie głowni.

Nazwa tego noża wiąże się z pojedynkiem, który miał miejsce w 1827 roku na brzegu rzeki Missisipi w miejscowości Natchez. Jim Bowie nie uczestniczył bezpośrednio w pojedynku, ale po jego zakończeniu doszło do bójki. Bowie został dwukrotnie postrzelony i zaatakowany ostrzem szpady, ale wtedy właśnie użył swojego charakterystycznego noża Bowie, który okazał się niezwykle skuteczny w obronie.

Repliki noża Bowie nadal cieszą się dużą popularnością wśród kolekcjonerów, a wiele firm w Stanach Zjednoczonych specjalizuje się w produkcji tych noży. Są one również przedmiotem zainteresowania wielu amatorów.

Historyczny nóż Bowie nie powstał natychmiast; to był efekt długotrwałego procesu doskonalenia przez Jima Bowiego i innych rzemieślników przez wiele lat. Najwcześniejszy z tych noży, stworzony na zamówienie brata Jima Bowiego przez Jessie Clifta, przypominał hiszpański nóż myśliwski i nie różnił się znacząco od zwykłego noża rzeźnickiego. Głownia, opisana przez brata Jima, Rezina Bowiego, miała 24 cm długości, 0,64 cm grubości i 3,80 cm szerokości. Jej grzbiet był prosty i opisywany przez świadków jako "tylec dużego noża rzeźnickiego". Brakowało jej charakterystycznego wycięcia na sztychu oraz jelca, a rękojeść była prostą, drewnianą konstrukcją.

Amerykański pisarz Bernard Levine zauważa, że pierwsze noże tego typu wykazywały pewne podobieństwo do noży stosowanych w rejonie śródziemnomorskim, zwłaszcza jeśli chodzi o kształt głowni. Ten kształt był dość powszechny wśród Hiszpanów, którzy przybywali do Meksyku i obszarów południowego zachodu dzisiejszych Stanów Zjednoczonych.

Dokument z roku 1828, opisujący przechwycenie pirackiego szkunera, na którym znajdowali się hiszpańscy i południowoamerykańscy bandyci, wspomina noże typu "navaja" z głowniami podobnymi do wczesnych egzemplarzy "Bowie".

Wśród tych [broni] była znaczna liczba długich noży, którymi Hiszpanie posługują się bardzo sprawnie. Są mniej więcej rozmiarów typowego angielskiego noża do krajania mięsa, ale o kilka cali dłuższych i z ostrzem po obu stronach sztychu.

Enoch Wood, An account of the Pirates Executed in 1828

Po słynnej bijatyce na ławicy piasku Jim Bowie stał się znany, a bracia Bowie zaczęli otrzymywać liczne zamówienia na noże o podobnym kształcie. W kolejnych latach rozwinęli projekty bardziej ozdobnych noży dla różnych producentów, takich jak Daniel Searles czy John Constable. Te noże zyskały sobie reputację jako "groźne narzędzia", często nazywane "dumą arkansaskiej krwi", które czerpały swoją nazwę od wybitnej postaci o porywczym charakterze, jakim był Jim Bowie.

Według artykułu opublikowanego w brytyjskiej prasie w roku 1847, noże "Bowie" były zaprojektowane, aby zaspokoić zapotrzebowanie na broń do walki wręcz. Miały one krótką, ale ciężką klindzę, znacznie krótszą od szabli czy innych mieczy tamtych czasów. Głownia tych noży była tak solidna, że mogła zadawać ciosy na odlew, umożliwiając zarówno cięcie, jak i pchnięcie. Noże Bowie były już produkowane w różnych rozmiarach, ale zazwyczaj ich długość klingi dorównywała nożom rzeźnickim.

Przed rokiem 1847 najpopularniejszymi nożami były te o ostrzu o długości około 20 centymetrów, choć zdarzały się także egzemplarze sięgające 45 centymetrów. Głownie tych noży opisywano jako mocne i solidne narzędzia, idealne do różnych zastosowań, zarówno w codziennym użytku, jak i w sytuacjach walki wręcz.

Większość późniejszych wersji noża "Bowie" charakteryzowała się głowniami mającymi co najmniej 20 centymetrów długości, przy czym niektóre z nich osiągały nawet 30 centymetrów lub więcej. Te głownie miały relatywnie dużą szerokość, wynoszącą zazwyczaj od 4 do 5 centymetrów, a stal używana do ich produkcji była stosunkowo gruba, o grubości wynoszącej od około 4,76 do 6,35 milimetra. Często grzbiet noża Bowie był okuwany miękkim metalem, zwykle mosiądzem lub miedzią.

Jelec noża Bowie często przybierał kształt litery "S", co miało dodatkowo chronić rękę użytkownika przed ciosem przeciwnika. Niektóre noże Bowie miały również charakterystyczne nacięcie tuż poniżej jelca, znane jako "hiszpańskie nacięcie". Istnieją różne teorie na temat funkcji tego nacięcia: niektórzy badacze sugerują, że służyło ono do chwytania ostrza noża przeciwnika, inni twierdzą, że pomagało w usuwaniu ścięgien z zabitej zwierzyny, naprawie lin i sieci, lub nawet jako punkt od którego zaczynało się ostrzenie noża.

W myślistwie nóż Bowie miał zastosowanie do skórowania lub ćwiartowania zabitej zwierzyny. W tym kontekście używany był podobnie jak tradycyjny fiński nóż myśliwski puukko, choć typowy, XIX-wieczny Bowie był znacznie większy. Jak opisał to arkansaski badacz Russel Johnson, nożowi Bowie stawiano konkretne wymagania: musiał być wystarczająco długi, aby pełnić funkcję miecza, być na tyle ostry, że można było się nim ogolić, i jednocześnie być ciężki, aby nadawać się do rąbania.

Warto zaznaczyć, że większość noży używanych przez myśliwych ma zaostrzoną tylko jedną krawędź głowni, co pomaga chronić przed przypadkowymi skaleczeniami.

Noże Blacka

Najbardziej znaną wersją noża Bowie jest ta, którą zaprojektował sam Jim Bowie. Jego projekt był tak charakterystyczny, że wykonał nawet rzeźbiony w drewnie model noża, który wręczył płatnerzowi Jamesowi Blackowi w grudniu 1830 roku. Black wykonał zamówiony przez Bowiego nóż, ale równocześnie stworzył drugą wersję, opierając się na oryginalnym projekcie, ale z dodatkowym wycięciem na końcu sztychu. Jim Bowie zdecydował się na zmodyfikowaną wersję, którą uważał za bardziej odpowiednią.Ten modyfikowany nóż Bowie stworzony przez Blacka miał głownię o długości około 30 centymetrów, szerokości 5 centymetrów i grubości 6,25 milimetra. Grzbiet głowni był pokryty miękkim mosiądzem lub srebrem, co według twierdzeń miało pomagać w chwytaniu ostrza przeciwnika w walce nożami. Dodatkowo, mosiężny jelec chronił dłoń użytkownika.Później, w okolicach roku 1850, ze względu na popularność oryginalnego noża Bowie, rozpoczęto masową produkcję noży podobnych w kształcie do Bowie, ale z tzw. "fałszywą krawędzią". Te noże, znane jako Sheffield Bowie, były produkowane masowo w fabrykach nożowniczych w Sheffield, Anglia, i eksportowane do Stanów Zjednoczonych. Często miały one rękojeści wykonane z drewna, kości lub rogu, a czasami były ozdobione jelcami i elementami ze srebra.

Według legendy, w roku 1831 Jim Bowie wrócił z nożem wykonanym przez Jamesa Blacka do Teksasu. Tam wdał się w starcie z trzema uzbrojonymi mężczyznami, wynajętymi do zabicia go przez człowieka, którego Bowie oszczędził w czasie wcześniejszej bójki, która miała miejsce dwa lata wcześniej. Zgodnie z ówczesnymi doniesieniami, Bowie użył swojego noża, aby pokonać wszystkich trzech napastników. Jednemu z nich niemal odciął głowę, drugiego wypatroszył, a trzeciemu roztrzaskał czaszkę.Jim Bowie zginął pięć lat później, walcząc w obronie Alamo. Jego śmierć i historia związana z jego nożem stały się jednymi z amerykańskich mitów. Co do losów oryginalnego noża, pozostają one nieznane, ale nóż, który posiadał napis "Bowie No. 1" i który znajdował się w kolekcji teksańskiego kolekcjonera, został później pozyskany przez Muzeum Historyczne Arkansasu. Przeprowadzona analiza laboratoryjna potwierdziła, że ów nóż jest dziełem Jamesa Blacka.Warsztat płatnerski Blacka zaczął masowo produkować te noże i sprzedawać je w swoim sklepie w miejscowości Washington, w stanie Arkansas. James Black nadal udoskonalał i doskonalił swoje wyroby, ale w roku 1839, krótko po śmierci swojej żony, jego były partner i teść wtargnął do jego domu, zaatakował go pałką, co prawie doprowadziło do utraty wzroku płatnerza. W rezultacie Black musiał zakończyć swoją działalność rzemieślniczą.Noże Blacka były znane ze swojej niezwykłej twardości i równocześnie giętkości.

To właśnie te właściwości uczyniły je wyjątkowymi w swoim rodzaju, a nikt inny nie był w stanie osiągnąć takiego samego efektu. Co więcej, Black nigdy nie ujawnił nikomu swoich tajemniczych technik ani nie podzielił się nimi z innymi. Pracował za ciężką, skórzaną zasłoną, co dodatkowo owiane było tajemnicą. Istnieją także teorie, które sugerują, że Blackowi udało się ponownie odkryć tajemnicę produkcji stali damasceńskiej, która była znana od wieków, ale utraciła się w czasach nowożytnych. Jednak, w roku 1870, kiedy miał już siedemdziesiąt lat, Black próbował przekazać swój sekret swojemu synowi oraz ludziom, którzy go opiekowali w podeszłym wieku. Niestety, nie był w stanie przypomnieć sobie żadnych szczegółów. Syn Blacka, Daniel Webster Jones, miał przyszłość jako gubernator Arkansasu, co tylko podkreślało znaczenie rodziny Blacka w historii regionu. Jednak warto zaznaczyć, że obecnie istnieją kontrowersje wokół prawdziwości tych opowieści o stali damasceńskiej Blacka. Niektórzy historycy i eksperci ds. broni podważają te pogłoski i sugerują, że może to być legenda bardziej niż fakt. Niemniej jednak, Black pozostaje postacią tajemniczą i fascynującą w historii kunsztu wyrobu noży.

W kulturze amerykańskiej, nóż Bowie ma długą i bogatą historię obecności. Pojawił się w różnych formach rozrywki, zaczynając od kieszonkowych wydań westernowych nowel i sięgając aż po literaturę fikcyjną, jak powieść irlandzkiego pisarza Brama Stokera z 1897 roku, "Drakula". Nie zabrakło go także w telewizji i filmach, na przykład w filmie z 1952 roku, "The Iron Mistress", w którym Alan Ladd zagrał nie do końca wiernie postać Jamesa Bowiego, oraz w serialu telewizyjnym "The Adventures of Jim Bowie" z lat pięćdziesiątych XX wieku. W jednej z ikonicznych scen filmu Johna Forda z 1958 roku, "Poszukiwacze", John Wayne jako Ethan Edwards używa noża Bowie do skalpowania wodza Komanczów, którego ścigał przez cały film. Nóż Bowie pojawia się również w filmach opowiadających o boju o Alamo, zarówno w wersji z 1960 roku, jak i w nowszej z 2004 roku. Ponadto, był widoczny w trzech pierwszych filmach z serii "Rambo": "Rambo – Pierwsza krew" (1981), "Rambo II" (1985) i "Rambo III" (1988). Nie można zapomnieć także o jego występowaniu w australijskich filmach "Krokodyl Dundee" (1986) i "Krokodyl Dundee II" (1988). Nóż Bowie stał się więc ikoną w amerykańskiej kulturze i znaczącym elementem wielu dzieł filmowych oraz literackich.

Nóż Rambo w oryginale ... dla potrzeb filmu

Wszystko rozpoczęło się w 1982 roku, kiedy to premierę miał pierwszy film opowiadający o trudnym życiu Johna Ramba, weterana wojny w Wietnamie. Główną rolę w filmie zagrał Sylvester Stallone, który aby uwiarygodnić postać Ramba, potrzebował szczególnego detalu. Ten szczegół okazał się być nożem, którego prototypem był legendarny Ka-Bar USMC.

Opinie na temat noża Rambo były entuzjastyczne. Stallone, sam będąc pasjonatem broni białej, postanowił skonsultować się z renomowanym amerykańskim producentem noży, Jimmym Lyle'em. To właśnie Lyle stworzył nóż "Rambo" używany w pierwszej i drugiej części filmu. W trzecim i czwartym odcinku serii, inny znakomity kowal, Gil Hibben, przejął produkcję noża. Wszystkie te trzy wersje noża odegrały znaczącą rolę w popularyzacji tego wyjątkowego ostrza.

Nóż do przeżycia "Rambo" charakteryzuje się kilkoma istotnymi cechami, które sprawiają, że jest on wyjątkowym narzędziem

14-zębowa tylna krawędź: Ta liczba zębów w tylnej części noża była pomysłem Jimmy'ego Lyle'a, który uważał tę liczbę za szczęśliwą. Funkcja ta ma na celu zatrzymanie ostrza przeciwnika podczas ewentualnej kolizji lub nawet złamanie go. To dodatkowe zabezpieczenie, które może być przydatne w trudnych sytuacjach.

Ostrze wykonane z nierdzewnej stali 420 J2: Ostrze jest wykonane z wysokiej jakości stali nierdzewnej, co zapewnia trwałość i odporność na korozję. Ostrze jest projektowane tak, aby można je było łatwo naostrzyć i skutecznie wykonywać cięcia. Specjalna technologia produkcji sprawia, że jest to ostrze o doskonałym ładowaniu.

Uchwyt z pustą rączką: Uchwyt noża jest wykonany z metalowego materiału i jest wyposażony w nawijany specjalnym sznurem, co zapobiega przesuwaniu się ręki podczas użytkowania. Garda uchwytu chroni przed zsunięciem się ręki na ostrze. Ponadto, wnęka w uchwycie służy jako miejsce do przechowywania różnych przydatnych narzędzi, takich jak zapałki, haki, nici czy kompas.

Pochwa wykonana ze skóry: Pochwa noża jest wykonana z wysokiej jakości skóry i wyposażona w specjalny uchwyt do mocowania na pasku. Chroni ostrze przed brudem i uszkodzeniami, jednocześnie pozwalając na łatwe i szybkie wyjęcie noża z niej.

Doskonałe centrowanie i możliwość rzucania: Pomimo swojej imponującej wielkości i wagi, nóż jest doskonale wyważony, co pozwala na precyzyjne używanie go jako narzędzia do rzucania.

Nóż Rambo stał się ikonicznym elementem filmowej historii i jest doceniany przez miłośników broni białej oraz fanów serii filmów. Jego unikalne cechy i funkcje sprawiają, że jest to narzędzie, które może służyć jako nie tylko symbol, ale także praktyczne narzędzie w sytuacjach ekstremalnych.

Nóż bojowy "Rambo" odgrywał kluczową rolę w przygodach bohatera filmowego we wszystkich seriach filmowych. Z każdym nowym filmem pojawiły się nowe modele tego wyjątkowego ostrza. Istnieją cztery oryginalne wersje noża Rambo, z których każda ma swoje unikalne cechy.

Pierwsze trzy wersje noża Rambo były wyposażone w pusty uchwyt z zamkniętą kapsułą, służącą do przechowywania zestawu ratunkowego lub narzędzi awaryjnych. Kształt ostrza nawiązywał do stylu "bowie", charakteryzując się długą i wydłużoną krawędzią tnącą.

Warto również zauważyć, że w trzeciej części serii, "Rambo III", pojawiła się pewna nowość. Ostrze tego modelu miało dale w swoim ostrzu, co oznacza, że miało otwór lub wycięcie w części tnącej. Prawdopodobnie zostało to wprowadzone w celu zmniejszenia wagi noża, co mogło być istotne w kontekście filmowej fabuły.

Nóż Rambo stał się ikonicznym elementem serii filmów i jest rozpoznawalny na całym świecie. Każda wersja tego noża wprowadzała nowe elementy i innowacje, co tylko zwiększało fascynację fanów broni białej oraz miłośników przygód Johna Ramba. To narzędzie nie tylko uratowało bohatera w wielu sytuacjach, ale także stało się ważnym elementem filmowej historii i kultury popularnej.

Bagnety

Bagnet M9 to wszechstronne narzędzie, oficjalnie przyjęte przez Armię Stanów Zjednoczonych do wyposażenia żołnierzy w roku 1984. Posiada 18-centymetrową głownię, co czyni go odpowiednim do różnych zadań. Jednym z jego ciekawych aspektów jest możliwość łączenia go z pochwą, tworząc w ten sposób nożyce do cięcia drutu, co znacznie zwiększa jego funkcjonalność.

Projekt bagnetu M9 oraz jego rozwinięcie było dziełem przedsiębiorstwa Qual-A-Tec, a jego właścicielem i projektantem był Charles A. "Mickey" Finn. Później Finn zmienił nazwę swojej firmy na Phrobis III. Bagnet ten był produkowany przez Phrobis III dla amerykańskiej armii, która złożyła pierwsze zamówienie na 325 tysięcy sztuk. Jednakże przedsiębiorstwo Buck Knives również zaangażowało się w produkcję, zakontraktowując wytworzenie 300 tysięcy sztuk z zamówionej liczby. Miało to również dodatkową korzyść polegającą na możliwości sprzedaży wersji cywilnej noża pod własną marką.

Koncepcja bagnetu M9 była tak udana i praktyczna, że szybko zdobyła popularność na całym świecie. Niestety, popularność ta miała również swoje wady, ponieważ wielu producentów mniejszych przedsiębiorstw nielegalnie produkowało i sprzedawało podróbki tego bagnetu, co stanowiło problem dla oryginalnych producentów oraz użytkowników, którzy mieli trudności z identyfikacją oryginału.

W roku 1986, Charles A. "Mickey" Finnowi przyznano patent o numerze 4622707 za jego projekt bagnetu M9. Pomimo tego, do Stanów Zjednoczonych nadal napływały podrabiane bagnety z różnych miejsc, takich jak Azja czy Meksyk. To zjawisko miało negatywny wpływ na sprzedaż oryginalnych bagnetów, ponieważ podróbki były dostępne po niższych cenach. Warto zaznaczyć, że bagnet M9 był również kopiowany w Chinach, gdzie znany jest jako "M9 PHROBIS CUK."

Bagnet M9 w połączeniu z pochwą mógł służyć jako nożyce do cięcia drutu, co zwiększało jego funkcjonalność.

Po wyprodukowaniu ustalonej liczby bagnetów przez przedsiębiorstwo Phrobis III, prawa do produkcji przekazano Armii Stanów Zjednoczonych. Wielu producentów przedstawiło własne wersje bagnetu M9 z pewnymi modyfikacjami. Obecnie jest on używany przez Armię Stanów Zjednoczonych i wiele innych armii na całym świecie, przy czym istnieje wiele różnych wersji, niektóre z nich posiadają zdolność do cięcia drutu, a inne nie. To zależy od producenta i wytycznych zleceniodawcy w danym okresie produkcji.

Wprowadzenie nowego bagnetu M9 miało na celu częściowe zastąpienie poprzedniego modelu - bagnetu M7, który był w użyciu od roku 1964. Niektórzy byli sceptycznie nastawieni do M9, obawiając się, że może być bardziej podatny na uszkodzenia niż M7. Jednakże, w rzeczywistości M9 posiadał grubsze ostrze (o 1 mm) i większe pole przekroju poprzecznego o 75% w porównaniu do M7, co wydawało się potwierdzać te obawy jako nieuzasadnione.

 

Produkcją bagnetu M9 zajmowały się kilka przedsiębiorstw, w tym Phrobis, Buck, LanCay oraz Ontario. Kontrakt na produkcję bagnetu został podpisany w 1987 roku i zrealizowany przez przedsiębiorstwa Buck oraz Phrobis w ciągu dwóch lat, czyli do roku 1989. W tym czasie Buck Knives także sprzedawało produkowane przez siebie bagnety na rynek cywilny, a praktyka ta trwała aż do roku 1997.

Przedsiębiorstwo LanCay dołączyło do produkcji bagnetów M9 w marcu 1992 roku, przejmując produkcję od zakładów Buck. Na początku zlecenie obejmowało produkcję 30 tysięcy bagnetów, ale później zwiększono tę liczbę do 50 tysięcy. W 1994 roku podpisano kontrakt na wyprodukowanie kolejnych 100 tysięcy ulepszonych bagnetów M9.

W roku 1999 produkcję 25 tysięcy bagnetów podzielono między przedsiębiorstwa LanCay oraz Ontario. Obie firmy zobowiązały się do wytworzenia po 12,5 tysiąca noży. Ontario Knives kontynuowało produkcję bagnetów M9 i jest jednym z obecnych producentów od roku 2005. Bagnety M9 wyprodukowane przez to przedsiębiorstwo można rozpoznać po napisie "M-9 / ONTARIO / KNIFE CO / USA" umieszczonym na głowni.

Bagnety LanCay różnią się od bagnetów Phrobisa pod wieloma względami. Przede wszystkim, pochwa bagnetów LanCay nie posiada tekstylnej kieszonki, którą znajdziemy w przypadku bagnetów Phrobisa. Również, jeśli chodzi o mechanizm nożyc, to w przypadku LanCay brak jest stalowego słupka, który ogranicza ruch podczas cięcia.

Warto zauważyć, że głownia bagnetów LanCay przechodziła przez kilka modyfikacji. Pierwsza wersja, produkowana przez firmę Buck, miała dość głębokie zbrocze, co niestety wpływało na jej wytrzymałość, często pękała. Późniejsza wersja miała już płytszy rowek, co poprawiło tę kwestię, ale nie rozwiązało problemu całkowicie. Ostatnie modele bagnetów LanCay charakteryzują się głownią bez zbrocza.

Pochwa ostatniego modelu bagnetów LanCay również różni się od poprzednich wersji. Posiada tylko dwie dolne plastykowe szlufki, a część przy wlocie jest pozbawiona szlufek, co ułatwia chwytanie jej ręką.

Pewną liczbę bagnetów LanCay wyprodukowało przedsiębiorstwo Ontario. Pochwy tych bagnetów mają innowacyjny sposób łączenia z pasem żołnierza, oparty na obrotowej drucianej konstrukcji, która zapina się na specjalnie ukształtowane haki - żabki. Pochwę tę można także szybko odpiąć, naciskając plastykowy zaczep, który dzieli żabkę na dwie części.

Bagnet M11, znany również jako M11 EOD, jest wersją bagnetu M9 dostosowaną do potrzeb oddziałów saperskich zajmujących się rozbrajaniem i niszczeniem materiałów wybuchowych (Explosive Ordnance Disposal - EOD). Ten model posiada kilka ulepszeń, takich jak wzmocniony trzon rękojeści, który pozwala na wykorzystywanie go jako młotka. Samo ostrze pozostało niezmienione w porównaniu z wersją M9.

do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper Premium